Pieter W Postma

Beeldend kunstenaar Pieter W Postma is allereerst een begenadigd verteller. In zijn ‘Stories To Be Told‘ werkt hij zijn verhalen uit, van onze eigen directe leefomgeving naar parallelle universa. Hij toont het gewone alledaagse, een handeling of een observatie, portret of persoon. Altijd is er het narratief, een verhalend element van de eenzame protoganist of een abstracte vorm die alleen al qua uiterlijk een ode is aan de het verhaal. Als nieuwe reizigers verkennen zij elkaars én ons universum, soms gebruik makend van voertuigen of abstracte objecten. Volgens Postma allemaal vrienden en zelfportretten.

Postma toont ze ons, als losse artefacten in een hedendaagse Wunderkammer: een verloren handschoen, een masker, een paar schoenen, een transportmiddel of een abstract object met een duidelijke verwijzing. Een andere keer reconstrueert hij volledige ensceneringen, als in een diorama: een in een mintgroen uniform gehulde figuur bijvoorbeeld, die uit de uitgang van zijn vaartuig hangt om de bodem waarop hij nu is beland op betrouwbaarheid te verkennen.
Het werk roept een soort verwondering op die doet denken aan het allereerste bioscoopbezoek. Als kind geconfronteerd worden met een enorme kleurrijke wereld die tot leven komt. Het is een ode aan de verwondering.
In deze beelden en installaties combineert Postma harde met zachte materialen. Hij gebruikt een breed arsenaal aan materialen; hout, polyester, textiel, keramiek en metalen. De figuren, zijn vrienden, ontstaan uit staal, papier, gips, rubbers, (kunst)leer en stoffen. Postma is nu eenmaal goed met draad en naald, naar eigen zeggen. Dit komt dan ook weer tevoorschijn in zijn abstracte textiel werken.

En dat is hij; met een enorme verbeeldingskracht krijgen de creaturen, objecten en abstracten onder zijn handen vorm. Sommige delen van de ensceneringen zijn volledig gepolijst en tot in de finesses virtuoos uitgewerkt, andere blijven schetsmatig en onaf, soms letterlijk met losse eindjes. Deze schijnbare tegenstrijdigheid werkt eigenlijk als een soort scherpte-diepte in de installaties. De schetsmatigheid zet de beschouwer op enige afstand, zodat hij de gehele enscenering kan blijven overzien, de uitgewerkte details zijn enorm verleidelijk en trekken zijn blik naar binnen.

Zijn titels verraden ook zijn zorg, de vergankelijkheid van het leven, de vreugde en het verval.

Postma heeft plezier in de reconstructie van deze vervreemdende schouwspelen die niet éénduidig zijn te vertalen. Verbeeldingskracht en scheppingsdrang zijn de mooiste eigenschappen van de mens lijkt zijn werk te willen zeggen. Het plezier werkt aanstekelijk. De ensceneringen zijn bizar en surrealistisch, werkelijk of niet van deze wereld. Maar tegelijkertijd wíl je ze geloven.