Michiel Kluiters

Michiel Kluiters (1971, Amsterdam) maakt monumentale, schilderachtige foto’s van lege
ruimtes waar je zo in kunt stappen. Het werk bevindt zich op het vlak tussen beeldhouwen,
fotografie en schilderkunst. Het zijn beelden van geïmproviseerde architectonische
schaalmodellen die hij in zijn studio bouwt en vervolgens haarscherp fotografeert. De
combinatie van licht en schaduw, het standpunt, perspectief, kleur, textuur en details
hebben een vervreemdend effect tot gevolg met een heel eigen signatuur. De beelden lijken
zich vooral tot de handen te richten in plaats van tot de ogen: ze verlangen om te worden
aangeraakt, geaaid, gevoeld.

De ruimtes doen denken aan onafgemaakte utopische gebouwen of verlaten ruïnes, nog in
aanbouw of al in verval. Deze introductie van een tijdsgevoel – van iets dat wijst op een
toekomstige voltooiing of op een slepende herinnering aan iets dat onherroepelijk voorbij is
– draagt bij aan de inherente instabiliteit van deze werken.

Door te kiezen voor het maken van een foto in plaats van het object te tonen blijft het werk hangen
op die kostbare grens tussen aanwezigheid en afwezigheid, tussen realiteit en fictie.
‘Het gaat mij om het orkestreren van dat ene verstilde tweedimensionale beeld waarin al die
facetten heel nauwkeurig samenkomen. Het is van belang dat de kijker geen helder idee
heeft van de ware grootte van de getoonde ruimte die is gefotografeerd en of die nu wel of
niet echt bestaat. Bewust speel ik hiermee, door dingen als schaal niet helder te definiëren is
de werking geladen en wordt de toeschouwer uitgedaagd het zelf in vullen.’

Al sinds zijn academietijd houdt Kluiters zich bezig met het bouwen van ruimtes op schaal.
In eerste instantie met het doel om een eigen afgebakende ‘werkplek’ te bewerkstelligen
binnen de chaos van het ateliergebouw van de Rietveld Academie. Al snel werden deze
ruimtes an sich zijn focus. Na de Rietveld ging hij naar de Ateliers waar hij onder begeleiding
van kunstenaars als Jan Dibbets, Marien Schouten, Georg Herold en Rita McBride zijn werk
verder ontwikkelde. Hij raakte gefascineerd hoe hij middels fotografische blow-ups van zijn
gecreëerde ruimtes een bestaande ruimte visueel kon aantasten. Eerst met grote
fotowerken en later met muur vullende foto installaties. Na verloop van tijd ontwikkelde zich
dit verder tot architectonische interventies, video-installaties en beelden in de openbare
ruimte. In tegenstelling tot de vele in-situ werken en kunstopdrachten streeft hij in zijn
huidige benadering heel bewust naar een autonoom beeld.

Kluiters zijn huidige werkwijze is vrij irrationeel. Hij laat de grofgebouwde modellen onder
zijn handen ontstaan zonder een vooropgezet en uitgewerkt plan. Het laat het materiaal zelf
deels de inspiratie zijn voor wat hij creëert, de manier waarop hij ermee omgaat en wat hij
erdoorheen ziet. Het uiteindelijke beeld is daardoor gelaagd en van een diepere betekenis
dan de werkelijkheid aangeeft. Het is niet zomaar een doorgang naar een andere ruimte,
maar geeft toegang tot de persoonlijke ervaring van de maker.