Een klok zonder functie. De functie versmolten met de tijd. Wat overblijft is een object wat symbool staat voor de verveling. Het uitzitten van de tijd. Het wegstaren van minuten. ‘Lummelen’ wordt het genoemd. In onze samenleving, worden we continu afgeleid. Verslaafd aan dopamine grijpen we iedere minuut naar onze telefoon. Ons brein staat nooit stil. Moderne hersenwetenschappers leren ons nu dat lummelen, dagdromen, mijmeren, niets doen juist goed is voor ons brein, voor het opruimen en ordenen van onze hersenen.

Deze serie klokken staan symbool voor de tijd waarin ik op een notariskantoor mijn saaie werkdagen uitzat van 9 tot 5. Wanneer mijn klussen gedaan waren begon het staren naar de klok. Door het staren naar het eindeloos wegtikken van minuten vervaagde alles langzaam in functieloze vormen.

Door mijn eerdere materiaalstudies rondom het hitte-loos smelten van plastic was mijn keuze voor het gebruiken van Duplo voor dit project snel gemaakt. Duplo. Voor velen een van de eerste herinneringen aan creativiteit. Zo ook voor mij. Als kind ben je nog vrij te maken. Nog niet bang voor het maken van fouten. Eindeloze mogelijkheden en combinaties. Je zou kunnen zeggen de puurste vorm van creativiteit. Door mijzelf (opnieuw) te binden aan dit speelgoed als letterlijke bouwstenen voor mijn project, stimuleer ik mijzelf weer zo grenzeloos te durven creëren.

In mijn klokken kruisen de werelden van verveling en creativiteit. Door hierover te schrijven in mijn scriptie ben ik tot het besef gekomen dat deze werelden veel dichter bij elkaar liggen dan ik dacht. Mijn werk dient als een uitnodiging om weer eens de tijd te nemen om de tijd weg te staren.